40 αναφέροντας τι βλέπει κανείς- έως την πολύπλοκη ερμηνεία σε επίπεδο πλαισίου, μεταφοράς και φιλοσοφίας. Απαιτούνται πολλές πτυχές της γνώσης, όπως ο προσωπικός συνειρμός, η αμφισβήτηση, η εικασία, η ανάλυση, η αναζήτηση γεγονότων και η κατηγοριοποίηση. Η αντικειμενική κατανόηση είναι η προϋπόθεση για μεγάλο μέρος αυτής της παιδείας, αλλά οι υποκειμενικές και συναισθηματικές πτυχές της γνώσης είναι εξίσου σημαντικές. Ο οπτικός γραμματισμός αρχίζει συνήθως να αναπτύσσεται καθώς ο θεατής βρίσκει τη δική του σχετική κατανόηση αυτού που αντιμετωπίζει, συνήθως με βάση συγκεκριμένα και περιστασιακά στοιχεία. Περιλαμβάνει τελικά την εξέταση των προθέσεων του δημιουργού, την εφαρμογή συστημάτων σκέψης και επανεξέτασης των απόψεών του και την απόκτηση ενός συνόλου πληροφοριών για την υποστήριξη συμπερασμάτων και κρίσεων. Ο εμπειρογνώμονας θα εκφράσει επίσης αυτές τις αντιλήψεις με ένα εξειδικευμένο λεξιλόγιο (Yenawine, 1997). Ένας σημαντικός παράγοντας στην εκπαίδευση είναι η συνάφεια των συγκεκριμένων θεμάτων, που σημαίνει ότι οι εκπαιδευόμενοι αναγνωρίζουν τη συνάφεια της εκμάθησης αυτών των θεμάτων για τις προσωπικές τους ανάγκες ή στόχους. Με την έμφαση στη συνάφεια, τα κίνητρα των μαθητών αυξάνονται, ιδίως τα εσωτερικά κίνητρα (Holbrook & Rannikmäe, 2009). Ως εκπαιδευτικοί, μπορούμε να επιτύχουμε την κατανόηση της συνάφειας με τεχνικές όπως η διαθεματική προσέγγιση. Με τη μεθοδολογία ΟΤΑ, η διαθεματική προσέγγιση αντιμετωπίζεται με το συνδυασμό δύο μαθημάτων που συνήθως διδάσκονται χωριστά: τέχνη και επιστήμη, συγκεκριμένα τέχνη και χημεία, τέχνη και μαθηματικά, τέχνη και φυσική. Από αυτή την άποψη, και οι δύο προαναφερθέντες γραμματισμοί - ο επιστημονικός και ο οπτικός - είναι σημαντικοί για τη μεθοδολογία μάθησης ΟΤΑ, επειδή αντιμετωπίζει τη χρήση και την ανάπτυξη και των δύο. Ο οπτικός και ο επιστημονικός γραμματισμός θα εξελιχθούν μέσα από εργασίες και καθορισμένα προβλήματα, παράλληλα με την επίγνωση της σημασίας/συνεκτικότητας, ενώ οι μαθητές θα εισέλθουν σε σύνθετη σκέψη, χρησιμοποιώντας τα δύο πεδία και συνδυάζοντας τα ως ένα. Με μια διαθεματική διδασκαλία ενισχύεται η νοοτροπία ενός κόσμου που λειτουργεί ως σύνολο και όχι η σκέψη συγκεκριμένων θεμάτων ως ανεξάρτητων μονάδων. Το στοιχείο της συνύπαρξης διαφορετικών πεδίων είναι σημαντικό ειδικά σε εκπαιδευτικά συστήματα, όπου τα μαθήματα διαχωρίζονται σε διαφορετικές μονάδες. Οι μαθητές πρέπει να συνειδητοποιήσουν σύντομα ότι επειδή π.χ. τα μαθηματικά και η γεωγραφία έχουν προγραμματιστεί ξεχωριστά δεν σημαίνει ότι δεν έχουν τίποτα κοινό. Με μια τέτοια συνειδητοποίηση, επίσης, η μεταφορά σε καταστάσεις πραγματικής ζωής γίνεται ευκολότερη για τους μαθητές, ειδικά αν τους
RkJQdWJsaXNoZXIy NzYwNDE=