37 Μια από τις σημαντικότερες μεθόδους, η οποία εξηγεί τη διαδικασία δημιουργικής επίλυσης προβλημάτων, είναι αυτή των Osborn-Parnes. Η διαδικασία δημιουργικής επίλυσης προβλημάτων Osborn-Parnes ταξινομείται στις ακόλουθες φάσεις: 1. Εύρεση ενός αντικειμένου, που είναι η φάση του καθορισμού της περιοχής του προβλήματος. 2. Εύρεση της πραγματικότητας, που είναι η φάση της απόκτησης δεδομένων. 3. Εύρεση του προβλήματος, που είναι η φάση του ακριβούς ορισμού του προβλήματος. 4. Εύρεση ιδεών, που είναι η φάση της γενίκευσης των λύσεων στο πρόβλημα, 5. Εύρεση της λύσης, που είναι η φάση της αξιολόγησης όλων των πιθανών λύσεων και της επιλογής μεταξύ τους, 6. Εύρεση της αποδοχής, που είναι η φάση της σωστής εφαρμογής των επιλεγμένων ιδεών. (Kandemir & Gür, 2009). Παρόλο που η ΔΕΠ μπορεί να εφαρμοστεί ατομικά, τα προβλήματα επιλύονται συχνά πιο αποτελεσματικά σε μια ομάδα, όπου ο καταιγισμός ιδεών επιτρέπει την παραγωγή περισσότερων ιδεών. Η σκέψη πολλών ιδεών είναι ζωτικής σημασίας για την αποτελεσματική επίλυση προβλημάτων με τη χρήση του μοντέλου Osborn-Parnes (Mitchell & Kowalik, 1999). Για το έργο ΟΤΑ η δημιουργική επίλυση προβλημάτων είναι μια ικανότητα που επιτρέπει ένα ορισμένο μέτρο μοναδικότητας. Όταν ενθαρρύνουμε τους μαθητές με έναν τρόπο δημιουργικής επίλυσης προβλημάτων, δεν πρέπει να περιμένουμε ότι οι τρόποι τους θα είναι παρόμοιοι μεταξύ τους ή ακόμη θα μοιάζουν με τον τρόπο που βλέπουμε εμείς οι ίδιοι τα πράγματα. Η δημιουργική επίλυση προβλημάτων θα πρέπει να αφήνει χώρο για διαφορετικές ερμηνείες του ίδιου θέματος. Θα πρέπει να επιτρέπει στους μαθητές να βρίσκουν τους δικούς τους δρόμους και να έχουν μια ανεξάρτητη προσέγγιση. Στην παραδοσιακή μάθηση, οι εκπαιδευτικοί έδειχναν έναν συγκεκριμένο τρόπο επίλυσης του εκτεθειμένου προβλήματος και οι μαθητές ακολουθούσαν το παράδειγμά τους. Η παθητικότητα των μαθητών σε έναν τέτοιο τρόπο διδασκαλίας μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα την εκ των έσω μάθηση χωρίς να δίνεται έμφαση στη βασική κατανόηση του "πώς" και του "γιατί". Επίσης, αυτό μπορεί να φέρει αρνητικές συνέπειες στη μετασχολική ζωή, καθώς ενθαρρύνει τους μαθητές να είναι παθητικοί στην αντίληψη. Υπάρχουν μαθητές που είναι από τη φύση τους δημιουργικοί και θα συμμετάσχουν ενεργά στις λύσεις των εκπαιδευτικών, θα δώσουν την πρόταση τους με αυτενέργεια και ίσως δώσουν ένα καλό παράδειγμα στους συμμαθητές τους. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν είναι έτσι όλοι οι μαθητές. Αν θέλουμε να ενθαρρύνουμε τους μαθητές να γίνουν ενεργοί πολίτες, πρέπει να εξαλείψουμε την παθητικότητα στις τάξεις και να την αναμορφώσουμε σε ένα συμμετοχικό, ενεργό και ελκυστικό σχήμα. Πρέπει να διασφαλίσουμε ότι και οι μαθητές που τείνουν να γίνονται γρήγορα παθητικοί θα είναι πλήρως αφοσιωμένοι καθ' όλη τη διάρκεια της σχολικής τους φοίτησης. Οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να το δουν αυτό ως δική τους ευθύνη, επειδή βρίσκονται σε άμεση επαφή με τους μαθητές και μπορούν να αφήσουν ισχυρό αντίκτυπο για όλη τους τη ζωή. Με τη διδασκαλία και την ενθάρρυνση της δημιουργικής επίλυσης προβλημάτων ενεργοποιείται το μυαλό των μαθητών. Αυτό σημαίνει ότι δεν παρουσιάζεται στους
RkJQdWJsaXNoZXIy NzYwNDE=